Gewoonten en tradities

Gewoonten rondom de geboorte

In de Islam wordt een ter wereld gekomen kind als een zeer belangrijke gast tegemoet getreden. Voor het gezin dat een baby verwacht is de uitdrukking zij verwachten een reiziger gebruikelijk. Voor deze zo belangrijke gast worden de geëigende voorbereidingen verricht. De geboorte wordt met liefde en vreugde tegemoet gezien.

De moeder die het kind verwacht, verwacht het als iets groots dat God haar in bewaring geeft. Tijdens de geboorte denkt zij omgeven te zijn door engelen en maagden uit het paradijs. Zij baart met een gesterkt moreel. Dit aspect wordt in het volgende gedeelte van de Mevlit (het verhaal van de profeet Mohammed, ook wel Mustafa genoemd, in dichtvorm) als volgt tot leven gebracht:

Barstend opende zich de muur klagend
en mij verschenen drie paradijselijke maagden
rondom mij kwamen zij gezeten
en lieten mij de blijde boodschap weten
sinds de schepping is geen zoon
meer geweest zoals jouw zoon.

Het pasgeboren kind wordt als zeer rein beschouwd, het wordt ingepakt. De eerste geestelijke taak tegenover het kind is het kind de oproep tot het gebed in het oor fluisteren (zodat het kind het kan horen) en het een mooie naam geven.

Om de geboorte te vieren, de familie en de vrienden te trakteren en als traktatie voor de armen wordt er een offer gebracht. Dit wordt akika, het geboorteoffer genoemd. Wanneer het haar van het kind voor het eerst wordt geschoren, wordt dit gewogen en het gewicht ervan wordt in goud aan de armen geschonken. Bij het eerste lachje, het eerste tandje, het eerste pasje dat het zet, het eerste woordje dat het zegt wordt steeds een gepast bedrag geschonken, worden de armen verblijd.

Als het kind de leeftijd bereikt dat het gaat studeren, zorgt men voor een goede opleiding. Voor het kind is een goede opleiding zo belangrijk dat echtparen die bang zijn hun kind geen goede opleiding te kunnen geven, maatregelen mogen nemen om geen kinderen te krijgen. Dit houdt in dat het paar, voor de zwangerschap speciaal zal denken aan de noodzaak en mogelijkheden van een opleiding naast alle andere behoeften, die het kind heeft.

Onze profeet heeft als volgt gesproken:

Geen enkele ouder kan zijn kind een betere erfenis nalaten dan een goede opleiding.

Volgens de Islam moet men van de geboorte tot aan de dood leren. Er is dus geen bepaalde leeftijd voor. Anders gezegd: er is op elke leeftijd wel iets om te leren, op elke leeftijd moet men kennis tot zich nemen. Het kind krijgt zijn eerste onderricht binnen het gezin. Later op school en nog later in het leven. Voor mannen is de militaire dienst, voor vrouwen de zwangerschap en de opvoeding van de kinderen een ander soort van onderwijs dat zij krijgen.

Het huwelijk

In de Islam is het huwelijk een belangrijke en heilige ceremonie; huwen geeft iemand de verantwoordelijkheid voor een gezin. Daarom is het niet gebruikelijk dat degenen die nog niet klaar voor zijn verantwoordelijkheid, trouwen. Onze profeet, de heilige Mohammed schrijft als volgt voor:

Jongeren, laten diegenen onder u, die daartoe voldoende middelen hebben, huwen; huwen is de beste wijze zichzelf onder controle te houden. Laten degenen die niet voldoende middelen hebben, vasten. Dat wil zeggen leven alsof zij vasten; laten zij zichzelf beheersen door weinig te eten; door te proberen hun leven zo in te richten dat zij zichzelf niet provoceren door zich met geslachtelijke onderwerpen bezig te houden tot zij de kans hebben te huwen.

Of, zoals onze voorouders al zeiden: Eerst het werk, dan het plezier. Zoals hier gezegd, zal de moslim, die, als hij huwt, er op let of hij ervoor klaar is de verantwoordelijkheid van een eigen gezin te dragen, tevens eerst naar een aantal voorwaarden kijken als hij een kind wil.

In de Islam ziet men een kind als een gave Gods en accepteert het als zodanig. Zoals niet iedereen die een kind wil, er ook en krijgt, kan niet iedereen, die geen kind wil dit ook voorkomen. God geeft zonen of dochters naar Zijn wens. En aan sommige mensen geeft Hij helemaal geen kinderen. Dit aspect hoort tot de geloofspunten. (Koran, 42-50) De moslim kan alleen voorzorgsmaatregelen nemen naar zijn voorkeur. Het is zowel voor degene die kinderen wil, als ook voor degene die niet zwanger worden wil, toegestaan daartoe voorzorgsmaatregelen te nemen. Binnen dit basisbegrip zoekt de moslim antwoord op de volgende vragen:

• Zal het kind dat geboren gaat worden met liefde en vreugde worden begroet of met angst en zorgen?
• Zal het en goed leven, een goede opleiding gegeven worden, zal het op een goed leven voorbereid kunnen worden?
• Heeft het de mogelijkheid om tot een, voor de mensheid en in de eerste plaats voor zichzelf en zijn familie nuttig mens opgevoed te worden of zal dit, gezien de mogelijkheden en voorwaarden niet het geval zijn?

Een antwoord zoeken op deze vragen is vanuit de godsdienst niet verkeerd en zondig zoals gedacht wordt.

Ceremonies voor het huwelijk

In de Islam zijn er ceremonies die aan het huwelijk voorafgaan. Het huwelijk wordt meestal in drie stadia voltrokken:

• de huwelijksovereenkomst
• de verloving
• de bruiloft

De huwelijksovereenkomst is het doen van de huwelijksbelofte door beide partijen of door de vaders van beide partijen. Verloven is het versterken van de huwelijksbelofte door het geven van en ring en het geven van geschenken met meestal een symbolische waarde.

Voor het sluiten van huwelijksovereenkomst en de verloving, gaat de huwelijkskandidaat om de hand vragen. Als iemand om de hand van een meisje gevraagd heeft, kan een ander niet om de hand van het meisje vragen, tot hij antwoord heeft. Dit punt is een belangrijke gewoonte die door de Profeet benadrukt is.

De huwelijkssluiting

De huwelijkssluiting is een heilige overeenkomst. De huwelijkssluiting vindt plaats op wens van degenen die huwen. Volgens de Islam kan geen volwassene gedwongen worden tegen diens of haar wil te huwen. Als dit toch gebeurt, is het huwelijk niet geldig.

Islamitische geleerden vinden het, denkend aan de zorg rond en de verdeling van de erfenis en aan in verband met het welzijn van kinderen, toegestaan als ouders van kleine kinderen hun huwelijk zouden regelen. Deze kinderen zijn echter vrij om, als zij volwassen zijn dit door hun ouders geregelde huwelijk al dan niet te accepteren. Dit recht werd in gelijke mate aan meisjes en aan jongens toegekend. Met andere woorden, het huwelijk dat door ouders voor hun kleine kinderen is gearrangeerd, wordt bevestigd als de kinderen, eenmaal volwassen, het accepteren en gaat niet door als zij het weigeren.

De huwelijkssluiting zoals dat door de Islam wordt geleerd, is en heilige overeenkomst volgens de voorwaarden die men in de huidige beschaafde wereld kent, dus door een voorstel en een acceptatie van dit voorstel en door het getuigenis van twee daartoe bevoegde getuigen. Hoewel de huwelijkssluiting volgens de in een bepaald land geldige wetgeving godsdienstig gezien toereikend en afdoende is, wordt de voorkeur gegeven aan nog een huwelijkssluiting volgens godsdienstige gewoonte en gebruik, waarbij men herinnert aan de geboden Gods en de normen van de Profeet.

Hoewel geadviseerd wordt de huwelijkssluiting in de moskee te laten plaats vinden, is het in de praktijk gebruikelijk het thuis, in de meeste gevallen bij het meisje thuis plaats te laten vinden.De huwelijkssluiting wordt met de bruiloftceremonie afgesloten.

De bruiloft

Een bruiloft is het feest naar aanleiding van een huwelijkssluiting. Dit is een, door onze profeet geadviseerde en festiviteit. Hij adviseerde een volgeling die hem berichtte te zijn getrouwd:

Richt een feestmaal aan, ook al is het maar met het slachten van een schaap.

Dus hij wilde hem een huwelijksdis laten aanrichten en een feest laten geven. Hij schrijft in zijn leer aangaande de huwelijkssluiting voor:

Trouw in de moskee en laat het door middel van een tamboerijn bekend maken.

En in een andere uitspraak zegt hij:

Het verschil tussen de huwelijkssluiting en buitenechtelijke omgang is dat het een in alle openheid en het andere in het verborgene plaats heeft.

De besnijdenis

Jongens worden besneden. Ook naar aanleiding van een besnijdenis is het gebruikelijk een feest te geven. Men moet zich echter wel voor hoeden niet een buitengewoon luxueus en duur feest te geven of het nu om een bruiloft gaat of om een besnijdenisfeest. Alles heeft zijn maat.

De besnijdenis wordt verricht door gezondheidspersoneel, die men ´sunnetji´noemt. Het is echter meer volgens de algemene regels van onze godsdienst om dit door een gespecialiseerde arts te laten doen, als men daartoe de mogelijkheid heeft. Men moet niet vergeten:

Laat elk werk door de daartoe competente verrichten, een halve godsdienstleraar ontneemt de godsdienst, een halve vakman ontneemt het goed, een halve dokter ontneemt het leven.

Het gebedshuis

Een moslim kan op elke plaats die daarvoor geschikt is en die schoon is, bidden. Hij hoeft om te bidden niet een speciale plek te hebben. Als er echter gezamenlijk gebeden wordt, vooral op vrijdag en op feestdagen, bidt men in gebedshuizen, die men ´mesdjied´of moskee noemt.Daarom hebben moslims een moskee nodig.

Zo heeft de heilige profeet Mohammed, toen hij onderweg tijdens zijn tocht van Mekka naar Medina in het dorpje Kuba bij Medina uitrustte, de eerste moskee in de Islam gebouwd en op die plaats staat nog steeds de Kuba moskee.

De moskee

De moskee is een gebouw waarvan de richting waarin men bidt de ´kibla´is. De kibla is de richting naar de ´Kaa´ba´. De Kaa´ba bevindt zich in de geboorteplaats van de heilige profeet, Mekka. In de moskee zijn duidelijke herkenbare afdelingen. Daarbij is de grote ruimte waar men samen bidt, de hal, de basis van de moskee. Dit noemt men ook wel ´sahn´ (de warmte).

In de kibla-muur bevindt zich een, meestal versierde gebedsnis. Deze noemt men ´mihrab´. Mihrab betekent oorlogsgebied, slagveld. Hier vind een strijd met het eigen ik plaats. Als de geloofsgemeente samen bidt, bijvoorbeeld op vrijdag, bevindt de imam zich in de mihrab.

Imam betekent degene die laat bidden, de leider die zich vooraan bevindt. Daarom moet de imam zijn die binnen de geloofsgemeenschap het meest weet en de Koran het best kent.

De preekstoel

Aan de rechterkant van de gebedsnis bevindt zich de preekstoel met treden, de ´mimber´. Vanaf deze plaats wordt op vrijdag en op feestdagen een godsdienstige rede gehouden, die en onderdeel van de gebedsdienst vormt. Deze preek noemt men ´khutba´. Omdat van die plek af die khutba wordt gehouden is de preekstoel onder het volk ook wel bekend als ´khutba´.

De preek

Het woord khutba, preek, komt van het zelfstandig naamwoord ´hitab´. Dit betekent zoveel als een gesprek in de betekenis van een godsdienstige raadgeving en voorlichting.

De kansel

Aan de linkerkant van de gebedsnis is een plaats die voor de kanselrede wordt gebruikt. Deze plaats noemt men ´kursu´, de zetel.

De gebedsomroepersplaats

Bij de ingang van de moskee bevindt zich een aparte plaats meestal aan de rechterbinnenkant van de hoofddeur. Deze vaak die vaak door een traliehek gescheiden is van de rest, noemt men ´muezzin mahfeli´, de gebedsomroepersplaats. Van hieruit wordt de ´kaamet´, de tussentijdse gebedsomroep gedaan. degene die de kaamet, de oproep tot het gebed doet, men ´muezzin´, de gebedsomroeper. Muezzin betekent degene die de ezan roept, tot het gebed oproept.

De oproep tot het gebed

De ‘ezan’, de oproep tot het verplichte gebed noemt men dat wat vanaf een hoge plaats met luide stem zingend geroepen wordt tot de moslims in de omgeving om hen te waarschuwen dat het tijd is voor het gebed.

Allahü Ekber, Allahü Ekber
Allahü Ekber, Allahü Ekber
(God is de grootste)

Esjhedoe en la ilahe illallah
Esjhedoe en la ilahe illallah
(Ik getuig dat er geen God is dan God)

Esjhedoe enne Muhammeden Rasulullah
Esjhedoe enne Muhammeden Rasulullah
(Ik getuig dat de heilige Mohammed Zijen profeet is)

Hayye alessalat
Hayye alessalat
(Kom tot het gebed)

Hayye alel felah
Hayye alel felah
(Kom tot bevrijding)

Allahü Ekber, Allahü Ekber
(God is de grootste)

La ilahe illallah
(Er is geen god dan God)

De minaret

De toren waar vandaan de oproep tot het gebed gedaan wordt, noemt men de ´minaret´. Bij veel moskeeën is een minaret, die bestemd is om van daaruit tot het verplichte gebed op te roepen. Op speciale dagen en nachten wordt deze hoge toren met lampjes verlicht. De minaret is een deel van de moskee dat hoger is dan de rest van het gebouw. Hij staat meestal aan de achterkant, rechts van de moskee.

De galerij

In de moskee bevindt zich boven vaak een balkon. Dit noemt men ´mahfel´of de ´mahfil´, de galerij. Hoewel volgens de Islam vrouwen en mannen in dezelfde ruimte het verplichte gebed kunnen verrichten, is het de gewoonte geworden dat de vrouwen in de moskee in een, door een traliehek of gordijn gescheiden achtergedeelte of op de galerij bidden.

Hoewel deze gewoonte de indruk wekt dat vrouwen tijdens het bidden onherroepelijk gescheiden moeten zijn van de mannen; dat zij de mannen niet mogen zien en de mannen hen niet, is er in werkelijkheid geen enkele reden waarom zij niet samen met de mannen in een ruimte, zonder van elkaar gescheiden te zijn door tralies of een gordijn het verplichte gebed zouden kunnen verrichten. Vanwege speciale bewegingen tijdens het verrichten van het gebed als het buigen voor de ´roekoe´ en het neerzinken in ´sadjdah´is het echter, vanuit verstandelijk en psychologisch oogpunt praktischer in aparte gedeeltes te bidden, ook al is dit geen godsdienstige noodzaak.

De wasruimte

Tevens bevindt er zich in de moskee een ´abtesthane´een wasruimte. De naam komt van het woord ´abtest´. Dit is het benaming van het speciaal wasritueel voor het bidden. Iemand die het verplichte gebed wil verrichten, moet zich daarvoor eerst op een speciale manier reinigen. Nadat hij zijn handen brandschoon heeft gewassen, moet hij zijn gezicht en armen wassen; vervolgens moet hij zijn hoof met natte handen schoonwrijven en dan zijn voeten wassen. Ondertussen moet hij zijn mond, neus en tanden spoelen en zijn oren en nek bevochtigen. De plaats waar dit allemaal gedaan wordt noemt men ´abdestlik´, de wasruimte.

Omdat men, voordat men zich volgens dit ritueel wast, eerst zijn behoeften moet hebben gedaan, is het toilet een onafscheidelijk onderdeel van dit gedeelte van de moskee. Dit is zelfs zozeer het geval dat in sommige islamitische streken de naam voor het toilet ´aptesthane´ is geworden.

De moskeebron

De ´sjadirvan´. De moskeebron is een plek, die meestal op de binnenplaats is gelegen en een ronde vorm heeft met daaromheen kranen waar men zich ritueel voor het gebed kan wassen en water kan drinken.

De binnenplaats

Bij sommige moskeeën is er een gedeelte voor laatkomers met daarachter de binnenplaats en helemaal aan de buitenkant een binnenplaats met muren omgeven. In de bijruimtes kunnen afdelingen als de wasruimte, een leslokaal, een bibliotheek, een volkskeuken en een kantine zijn.

Onontbeerlijke afdelingen als het leslokaal, de bibliotheek, de ontmoetingsruimte en de kantine zijn ruimten die in een moskee in Europa niet kunnen ontbreken. De ontmoetingsruimte is een plaats waar moslims, die in Europese landen als een minderheid leven, elkaar kunnen ontmoeten, waar zij kunnen wachten tot het tijd is voor het verplichte gebed en waar culturele activiteiten plaatsvinden. De kantine is een plaats waar voor de moskeegemeente een handel van kleine omvang plaats heeft in gegarandeerde handelswaren met de persoonlijke smaak uit het eigen land.In het leslokaal leren de kinderen over de godsdienst. In de bibliotheek bevinden zich boeken over de godsdienst en het vaderland.

Het verplichte gebed

Het verplichte gebed is in de Islam een van de zuilen van de aanbidding. Het verplichte gebed wordt vijf keer per dag op de volgende vastgestelde tijden verricht:

• ´s morgens voor de zon opkomt;
• ´s middags, direct na het midden van de dag;
• in de namiddag, tegen de avond als de schaduwen twee maal langer zijn geworden;
• ´s avonds nadat de zon is ondergegaan;
• ´s nachts nadat de schemering is verdwenen.

Op de kalender staan de tijden van de verplichte gebeden aangegeven.

De kalender

De kalender is een lijst, die de dagen, maanden, heilige nachten, feestdagen en gebedstijden aangeeft.

De vrijdag

De wekelijkse aanbidding in de vorm van een gebedsdienst door de moslim vindt plaats op de vrijdag. Het vrijdaggebed wordt op vrijdag, direct na de middag verricht. Voor dit gebed, waarbij door de hele gemeente tezamen het tweedelige gebed moet worden verricht, wordt een preek gehouden, die een onderdeel van het gebed vormt.

Voor deze preek wordt in de moskee nogmaals tot het gebed opgeroepen. Deze oproep wordt alleen voor het vrijdaggebed gedaan, los van de oproep die vijf keer per dag vanaf de minaret wordt gedaan.

De preek

De preek, die aan het verplichte vrijdaggebed voorafgaand door de imam wordt gehouden, is en rede in de vorm van een godsdienstige raadgeving. De preek hoort bij het gebed.

De feesten

Moslims hebben twee keer per jaar een godsdienstig feest, nl. aan het einde van de vastenmaand ramadan het ´idulfitr´(fitr-gave of ook wel suiker)-feest en het ´idulad-ha´(offer)-feest dat in de periode van de bedevaart naar Mekka valt. Tijdens deze feestdagen worden er speciale feestgebeden verricht.

Behalve deze speciale gebeden wordt er tijdens het feest aan het einde van het vasten per persoon een ´fitre´, een gift gegeven. Dit is een maaltijd of een gift met die waarde. De gift is een recht van de armen. Hij moet gegeven worden voor het speciale feestgebed.

Tijdens het offerfeest aanbidden de moslims die op bedevaart zijn daar op de voorgeschreven wijze. Degenen die niet op bedevaart zijn en die daartoe de mogelijkheid hebben, slachten een offerdier. Het idul-fitr feest begint op de eerste dag van de maand Sjevval, de maand na de Ramadan en duurt drie dagen.

Als men op de eerste dag, om welke reden dan ook, niet het verplichte gebed kan verrichten, wordt dit op de tweede dag verricht en als het ook niet op de tweede dag kan, op de derde dag. Daarom duurt dit feest drie dagen.

Het offerfeest begint op de tiende dag van de maan Zilhicce van het maan-maandenjaar. Het duurt vier dagen. De verplichte feestgebeden worden ´s morgens, ongeveer een uur na zonsopgang verricht.

De offerande

De offerande, ook wel ´udhiye´genoemd, wordt verricht door middel van het doorsnijden van de keel van een dier in naam van God. Als offer kunnen kamelen, ossen, schapen en geiten genomen worden. De dieren die men offeren wil, moeten geen gebreken vertonen, geen fouten hebben en gezond zijn. een kameel moet tenminste vijf jaar oud zijn, een os twee en een schaap of geit tenminste een jaar. goed ontwikkelde lammetjes van tenminste zes maanden kunnen echter ook geofferd worden.

Bij financiële aanbiddingen zoals bij de zakat en de offerande, is het toegestaan is deze door een plaatsvervanger te laten doen. Het is de moslim ook toegestaan het offer te laten slachten door iemand anders die zich in hetzelfde land bevindt, dan wel door iemand die zich in een ver land bevindt. Het wordt echter als een grotere verdienste beschouwt wanneer de offeraar persoonlijk slacht.

Het vereren van God door middel van een offerande stamt af van de heilige Abraham en doet ons hem herinneren. Het herinnert ons eraan dat de mens van het mes gered werd.

De heilige Abraham had beloofd zijn zoon te offeren indien hij een zoon zou krijgen. Een hele poos later had hij zonen gekregen. Maar hij was zijn belofte vergeten. In zijn droom zag hij zijn zoon als offerande en hij herinnerde zich zijn belofte. Hij sprak hierover met zijn zoon en om aan zijn belofte te voldoen, kwam hij met zijn zoon overeen dat hij hem zou offeren. Hij werd echter door God weerhouden en door God onderwezen, dat hoewel hij het beloofd had, hij in plaats van een mens een schaap mocht offeren.

Het herinnert dus aan een grootste raadgeving, via een groot profeet als de heilige Abraham aan de mensheid gegeven en ook net zo belangrijk. Vermoedelijk offerden de mensen voor de tijd van de heilige Abraham hun kinderen. Als dat niet zo zou zijn, zou Abraham immers ook niet zo´n gelofte hebben gedaan. god heeft door middel van de heilige Abraham en de heilige Ismael de mensheid verlost van het mensenoffer. Als God de mensen door middel van een groot profeet als de heilige Abraham er niet voor had beschermd mensen te offeren, zou het mensenoffer waarschijnlijk een traditie zijn gebleven en zou niemand de mensheid hiervan hebben kunnen redden.

Het vasten

In de Islam is naast het verplichte gebed ook het vasten een manier om God te vereren. Het verplichte gebed is een wijze van vereren waarbij men, na het rituele reinigen, bewegingen met het lichaam maakt zoals staan, lezen van hoofdstukken en verzen uit de Koran, staand buigen, knielende met het voorhoofd tot op de grond buigen en tenslotte op de knieën zitten.

Het vasten gebeurt door ´s morgens vanaf zonsopgang tot ´s avonds tot zonsondergang zich verre te houden van eten, drinken, roken en geslachtelijke omgang met de intentie te vasten.Het vasten duurt een maand lang gedurende de maan-maand Ramadan.

Het vastengebed

Moslims verrichten ´s avonds in de maand ramadan de ‘teravih’ het vastengebed, dat anders is dan de normale gebeden. Het samen (met de hele geloofsgemeente) verrichten van het vastengebed is een overgeleverde wijze van de aanbidding van God. Het vastengebed duurt 20 roekoes (bepaalde volgorde van lichaamsbewegingen tijdens het verrichten van het gebed) en duurt samen met het laatste verplichte gebed van de dag minstens een uur. Daarom is er ´s avonds bij de moskee tijdens de ramadan veel drukte. Want het vastengebed is een speciale nachtelijke verering van God die na het laatste dagelijks verplichte gebed verricht wordt.

De nachtelijke vastenmaaltijd

Moslims die vasten, staan ´s nachts op om te eten, omdat zij overdags niets eten en tevens omdat dit als een verdienste en zegen aangemerkt wordt. Dit noemt men sahoer, de nachtelijke vastenmaaltijd. Om deze reden is het na middennacht tijdens de ramadan bij moslims thuis druk en soms, onbedoeld lawaaierig.

Moslims moeten erop letten hun buren niet te storen bij het vastengebed en de nachtelijke vastenmaaltijd. De omgeving storen is een zonde, die de verdienste van de verering totaal te niet kan doen. Tegelijkertijd verwacht men echter van de buren, dat zij begrip tonen voor de geluiden die niet te vermijden zijn.

De tijden

De tijden waarop het verplichte gebed wordt verricht, hangen samen met de zonnestand en worden op de kalender aangegeven.

De dagen en maanden van het vasten, de bedevaart en de feesten worden door de maan bepaald en staan ook op de kalender aangegeven. Hoewel het net zo natuurlijk zou moeten zijn dat de vastenmaand, de feestdagen en de bedevaartstijd op de kalender worden aangegeven. Nadat ze aan de hand van de maanstand zijn berekend, als het ook vanzelfsprekend is dat de tijden voor het verplichte gebed op de kalender staan aangegeven, nadat zij aan de hand van de zonnestand zijn berekend, is er de laatste tijd een groep moslims, die, doordat zij een uitspraak van de heilige profeet verkeerd uitleggen, het niet willen accepteren dat de vastenmaand en feestdagen van tevoren worden berekend en op de kalender aangegeven staan.

Inderdaad heeft onze profeet voorgeschreven:

Begin met het vasten als u de maan ziet; beëindig het vasten als u de maan ziet.

Dit heeft hij enkel gezegd om het ons makkelijk te maken. Wij weten immers dat hij hiervoor nog iets anders heeft gezegd:

Wij zijn een gemeente van analfabeten. Wij kunnen iets niet precies berekenen. Begin daarom met het vasten als u de maan ziet, beëindig het vasten als u de maan ziet. Als u de maan niet kunt zien, omdat het bewolkt is, begin dan het vasten dertig dagen na het einde van de maand daarvoor, de maand Saban.

Wanneer men deze woorden van de heilige profeet nader bestudeert, bemerkt men dat, zoals het niet noodzakelijk is persoonlijk de maan te zien, er ook enkel gesproken wordt over het zien van de maan om het bepalen van het begin of het einde van deze verering van God te vergemakkelijken en niet als voorwaarde daarvan. De reden daarvan is ook duidelijk: het niet kunnen berekenen door de analfabetische gemeente. Het is duidelijk dat als de moslims rekenen leren en de zonnestand van tevoren kunnen berekenen, men deze berekening volgt. Zo hebben de eerste moslims om deze en andere redenen grote waarde gehecht aan de natuurwetenschappen; zij vertaald Griekse filosofie, Egyptische geometrie, Indische mathematiek en bouwden hiermee hun wetenschap op. Zo zijn de oudste sterrenwachten door moslims gebouwd.

De begrafenis

De dood is voor elk levend wezen een onontkoombaar einde. Moslims vervullen bij een sterk geval zoals iedereen hun laatste plicht t.o.v. de dode. Die laatste plicht is het begraven.

In de Islam wordt degene, die op sterven ligt niet alleen gelaten. Men waakt bij hem, men leest de Koran bij hem, vertelt mooie dingen en probeert te troosten. Nadat hij overleden is wordt hij direct, nog voordat hij koud geworden is, lang uit op zijn rug uitgestrekt en netjes neergelegd. De mond wordt gesloten met een daarvoor geschikte lap onder de kin door boven op het hoofd vastgeknoopt. Als eerst begint men dan aan de taak van het wassen en het inwikkelen in doeken. Als de overledene niet direct gewassen wordt, wordt hij naar een koude kamer gebracht. Als hij ook niet direct naar een koude kamer worden gebracht, wordt hij op de grond die harder is dan het bed, gelegd. De kleding wordt verwijderd en hij wordt met een schoon laken toegedekt. Als de nodige voorbereidingen zin gebeurd wordt de overledene gewassen met veel schoon en warm water en zeep. Nadat het dan met een handdoek is afgedroogd, wordt hij in een schoon laken dat kefen, lijkkleed genoemd wordt, gewikkeld en op een doodsplank gelegd, zodat het gebed verricht kan worden. Het gebed wordt verricht en het lichaam wordt ter aarde besteld. Het begraven vindt plaats in een graf of een graftombe.

Het graf is een speciaal gegraven kuil. Het wordt zo gegraven dat de, op zijn rug uitgestrekte overledene met zijn rechterkant naar de kibla toelicht. Hoewel wordt geadviseerd de begrafenis zo snel mogelijk te laten plaats vinden, is hier geen tijd voor bepaald. De overledene die begraven wordt, wordt voorzichtig op zijn rechterzijde gedraaid. Nadat er met bijvoorbeeld stenen of hout een afscheiding gemaakt is, wordt het graf gevuld en afgesloten met zand, dat bij het graven naar boven gehaald is. Hoewel het plaatsen van een grafsteen niet noodzakelijk is, is het een gewoonte geworden en wordt er meestal een steen geplaatst.

Er is geen verschil tussen de ene en de andere begrafenis. Elke begrafenis vindt volgens dezelfde ceremonie plaats. Voor een doodgeboren kind is echter geen ceremonie nodig. Het krijgt ook geen naam, maar wordt in een schone doek gewikkeld en begraven.

Het geloof in het hiernamaals

Een moslim gelooft dat deze wereld eindig is en dat hij na deze wereld in het hiernamaals terug zal keren. Daardoor weet hij dat deze wereld een proefwereld is, dat hij rekening zal moeten afleggen voor al zijn goede en slechte daden in deze wereld in het hiernamaals en dat hierna de goeden naar de hemel en de slechten naar de hel zullen gaan en houdt daar in zijn doen en laten rekening mee. Hij probeert er alles aan te doen niemand slecht te behandelen en voor iedereen goed te zijn. Hij doet alles om een goede dienaar van God te zijn.